يوم النكسة

مش قادرة انسى احداث يوم 5 يونيو 1967 بالرغم من مرور اربعين سنة

كان عندى خمس سنين و كنت فى الحضانة

و يومها خرجت لقيت امى و ابن خالتها جايين ياخذونى انا و اخويا من الحضانة و فرحت اننا مش حنركب اتوبيس المدرسة

ولكن امى كانت بتبكى و احمد ابن خالتها كان متوتر جدا و مستعجل

عرفت انه الموضوع كبير

على كوبرى قصر النيل

بصيت فى السماء و شفت دخان فسألت امى عنه

فضلت امى تقول ربنا يستر و تدعى و تبكى

وصلنا بيتنا فى المنيل فوجدنا ابى موجود على غير العادة

طلع فلوس من محفظته و قال انه رايح القصر العينى و مش عارف حيرجع امتى

و اوصى امى الا تنزلنا المخبأ فى حالة حدوث غارة

و مانزلناش مخباء و ماسيبناش البيت ايام

و كان ابوية بيظهر فى ساعات غريبة و كان مرهق و عصبى و كان دائم النقاش مع امى

امى تقول انتصرنا و وصلنا تل ابيب

و ابويا يقول كذب ... احنا انهزمنا

لحد ثالث او رابع يوم فى الحرب ... حصلت غارة كبيرة بالليل

كنا قاعدين على البلكونة و فجأة السماء عند الهرم بقى لونها برتقالى و سمعنا صوت انفجارات و صفارة الانذار

و نزلنا المخبأ فى مدخل العمارة لاول مرة

لقينا كل الجيران بملابس النوم ... الكبار اللى كنا بنحترمهم و بنخاف منهم مهزوزين و مرعوبين

انكل مصطفى و طنط نبيلة و اولادهم واخدين جنب ... و دكتور ارنست و عائلته فى جنب ثانى

و احنا مع جدة امى و خالتها و اولاد خالتها فى جنب مع بعض

و جنبنا سامح و رندة اصحابنا اللى ساكنين فى الشقة اللى جنبنا

و عم محجوب البواب و مراته ام حسين

كل سكان العمارة مجتمعين لاول مرة و كلهم مش فاهمين ايه اللى بيحصل و كلهم مرعوبين

مش فاكرة قعدنا قد ايه ولا طلعنا ازاى ... غالبا كنت نايمة

ولكن فاكرة انه تانى يوم ابويا كان فى البيت و كانت أم كلثوم بتغنى مصر التى فى خاطرى

و لاول مرة فى حياتى شفت ابويا بيبكى و بيقول لأمى احنا أكيد انهزمنا

و فضل ابويا بعدها و لمدة سنين يقول انا اتأكدت ان احنا اتهزمنا لما سمعت مصر التى فى خاطرى

و فضلت انا لحد النهاردة احس بألم شديد كل ما اسمعها

و فضلنا سنين بعدها لاصقين ورق ازرق و شريط لاصق على كل شبابيك بيتنا

و فضلنا سنين نقف ننتظر اتوبس المدرسة امام حائط طوبى كان مبنى امام مدخل العمارة

و فضلنا سنين نسمع صفرات الانذار

لما بافتكر ده كله بادعى دعوة واحدة

يا رب أولادى مايعيشوش حرب ابدا

و الله يرحم أنور السادات